Hoe een afwijzing een cadeautje werd.....

 Ik wil je meenemen in mijn wereld van de afgelopen tijd.

Er gebeurde veel.

Mooie dingen en ook minder leuke dingen en een van die minder leuke dingen begon als iets moois. Al geruime tijd ben ik single mom en dat vind ik helemaal prima. Blij met mijn zoon, familie en lieve vrienden om me heen. Niet te vergeten de honden en de paarden waar ik enorm van geniet.

 

Oké nu even heel eerlijk: Ja ik vind het prima zo, maar zou het ook heel fijn vinden om weer verliefd te zijn en in de armen van een partner te kunnen verdwijnen en samen dingen te bespreken en te doen. Naast mijn zoon en alle lieve mensen om me heen.

Ik ben niet bewust op zoek en toch kwam het ineens de hoek om. Compleet onverwacht kwam er iemand op mijn pad. De vlinders kwamen op en het voelde heerlijk. Kortom de verliefdheid bloeide op. En verdorie wat was het fijn dat gevoel weer te ervaren.

 

Voor mij was het op ontdekkingstocht gaan na al enige tijd alleen te zijn. Het contact voelde als heel fijn. Grappige was dat we elkaar eigenlijk al heel lang kennen. We hebben samen in dezelfde zandbak gespeeld. Het kan er zo maar ineens zijn vanuit een onverwachte hoek.

 

De 1e klap was dan ook best groot voor mij toen ik te horen kreeg dat hij het toch niet zag zitten om verder te kijken wat het zou brengen. Ook als was het nog maar net in het begin, de tranen kwamen op en niet alleen de tranen ook veel stemmetjes kwamen er in mijn hoofd voorbij.

 

 

“Wat heb ik verkeerd gedaan?”

“Had ik iets anders kunnen doen?”

“Was ik teveel aanwezig? Of was ik juist te weinig?” “Had ik meer moeten geven of juist minder?”

“Misschien had ik meer berichten moeten sturen? Meer aandacht moeten geven….”

“Was ik die wervelwind zoals ik door iemand benoemd werd?”

“Lag het aan mijn lichaam wat tegenviel?”

 

Dat laatste heeft waarschijnlijk wat uitleg nodig voor de meesten van jullie. Ik ben vanaf mijn jeugd zwaar geweest. Eten uit emotie. Gepest geweest op de lagere school heeft daar aan bijgedragen. Verstoppen achter een gevoel van dat ik me even beter voelde door te eten. Tot 13 jaar geleden de vader van mijn zoon wegging bij ons ging de knop om. Inmiddels kan ik trots zeggen dat ik 35 kilo ben afgevallen. Dat heeft als resultaat dat mijn lijf er schade van heeft overgehouden. Los vel en bijbehorende dingen.

Het heeft een invloed op je mind-set. Hoe je naar jezelf kijkt. Ik kan me dan ook heel goed indenken hoe het is voor mensen met een eetstoornis. Dat je eigen gedachten heel je eigen beeld een mindf*ck geven.

 

Ik was deze dagen na het bericht geen gezellig iemand. Ik was bezig mijzelf naar beneden te praten. Verdriet mag er ook echt zijn voor me. Echt wel. Wat ik in de loop der jaren wel geleerd heb is dat ik er niet in kan en wil blijven hangen. Dat ik niet meer onder een dekentje weg wil kruipen. Voor mij is de beste remedie om in beweging te gaan met mijn lijf.

 

Zo stond ik niet veel later om half 9 in de ochtend in de sportschool.
Mijzelf uitdagen.

Mijn grenzen verleggen.

Mijn hoofd leegmaken.

 

Als je weleens in een sportschool bent geweest dan weet je waarschijnlijk dat de meeste sportscholen volhangen met spiegels. Ik heb een grotere haat dan liefdeverhouding ermee gehad. Deze ochtend werden die spiegels mijn grote spiegel, mijn eye-opener.

Terwijl ik een oefening aan het doen was in mijn eentje in die ruimte in de sportschool keek ik in de spiegel of ik het goed deed. En terwijl ik naar mezelf keek en de belemmerende gedachten die ik had die dagen nog eens de revue passeerde besefte ik dat ik een transformatie doorlopen ben. Niet alleen met mijn lijf ook met mijn mind-set.

Ik voelde de trots groeien.

Ik kon mezelf volwaardig aankijken zonder dat de negatieve gedachten erbovenuit aan het schreeuwen waren.

• Ja ik heb overtollig vel doordat ik jarenlang te zwaar ben geweest. Maar verdorie wat heb ik een verandering in werking gezet bij mezelf. Nee ik ga geen maatje 38 meer krijgen en dat is oké. En ja ik houd nog steeds van lekker eten en vooral van chocolade. Echter nu doe ik het veel meer bewust.
• Yup..... ook ik heb nog regelmatig belemmerende stemmetjes in mijn hoofd die proberen me een andere kant op te duwen dan dat mijn doel is. Ik ben deze stemmetjes dankbaar voor dat ze me hebben geholpen in het verleden. Nu kan ik het zelf en mogen ze met mij mee in plaats van dat ik achter hun aanhobbel.
• Dankbaar voor alle obstakels die ik heb gehad. Die me uitdaagde om verder te kijken en niet te stoppen.
• Dankbaar voor alle mooie dingen die op mijn pad zijn gekomen ongeacht of ze lang duurde of kort. Dus ook dit korte contact met deze bijzondere man. Want ondanks dat het voor hem niet is wat hij dacht dat het zou zijn was het heel fijn om bij en met hem te zijn.
• De kansen die ik voor mijzelf creëerde ook al waren ze een uitdaging om te bereiken. En de kansen die me gegeven worden door anderen.  En ik blijf ze creëren die kansen!
• Dat ik het toch aandurfde mezelf open te stellen om in relatie te gaan met een man. Ik ben nu enorm dankbaar voor deze afwijzing ondanks dat ik me heel fijn voelde bij hem, ik nieuwsgierig was naar wat het zou kunnen worden en ik er ook heel verdrietig over was dat het anders liep dan ik had verwacht en gehoopt.

Deze afwijzing heeft me een heel groot inzicht en cadeau gegeven:
Respect, erkenning en liefde voor mijzelf, met al mijn onhebbelijkheden en mooie facetten.
Het mag er allemaal zijn samen met de herinneringen aan een korte maar hele fijne tijd.

 

Dank je wel leukerd.

Je zei eerder dat je weinig gedaan hebt.

Voor mij heb je meer gedaan dan je in de gaten hebt gehad. 

 

NB: Inmiddels is het helder wat gemaakt heeft dat het niets geworden is tussen ons en het is goed zo. Nog steeds heel dankbaar voor deze tijd